Með svarta beltið í Facebook

Stundum get ég verið óskapleg lumma. Fyrir þremur árum síðan var ég t.d. ekki á Facebook. Ég þótti auðvitað afskaplega gamaldags og sumar vinkonur mínar komust hreinlega ekki yfir það. Mér hefur reyndar alltaf leiðst hjarðhegðun og svo er ég líklega einnig voðalega gamaldags. En fyrir svona rúmum tveimur árum síðan breyttust aðstæður og ég fór þarna inn og er þar enn í dag eins og stór hluti íslensku þjóðarinnar.

 

Ég byrjaði ósköp smátt, átti afar fáa „vini“ og skráði mig sjaldan inn. Enda ætlaði ég aldrei að vera neitt sérstaklega inni á Facebook. En smátt og smátt vatt þetta upp á sig og í dag er ég ágætlega virk en hef þó ekki lagt mig fram við að safna „vinum“. Ennþá er ég líka langt frá því að vera Facebooksnillingur – enda svo gamaldags. Þess vegna er ég örugglega bara enn með hvíta beltið (eða kannski það gula). Ég verð samt að viðurkenna að stundum finnst mér ég vita fullmikið um hvað aðrir eru að gera og hugsa og spyr sjálfa mig oft hvort mig langi virkilega til að vita þetta allt. Er Facebook eitthvað mikið öðruvísi en þegar hangið var á línunni í sveitasímanum hér í gamla daga? 

 

En það eru kostir og gallar við allt. Helsti kosturinn við Facebook finnst mér vera endurnýjuð kynni við gamla skólafélaga og aðra sem maður hefur kynnst á lífsleiðinni en misst samband við. Það er jafn gaman að sjá við hvað þetta fólk er að sýsla í dag og heyra um merkistatburði í lífi þess eins og það er leiðinlegt að sjá fólk viðra pólitískar skoðanir sínar í gríð og erg og drulla yfir allt og alla. Sem betur fer er ég nokkuð góð í því að „skrolla“ hratt niður eða einfaldlega skrá mig út. Samt hef ég alveg lent í því að verða æst og pirruð yfir vitleysunni í fólki en ég hef þó aldrei upplifað að verða afbrýðisöm, leið eða döpur.   

 

Neikvæðar tilfinningar eru víst tengdar Facebook notkun. Niðurstöður rannsókna hafa leitt í ljós að einn af hverjum þremur er óánægðari með líf sitt eftir að hafa farið inn á Facebook. Endalaus samanburður er m.a. talinn valda því. Þeir sem eru niðurdregnir og finnnst allt ómögulegt ættu því ekki að skrá sig inn á Facebook. Því líklegt er að þar mæti manni hinn fullkomni heimur „vinanna“ og ógrynni mynda sem sýna hvað allt er skemmtilegt og fullkomið – eða hvað?

 

Ein vinkona mín telur sig alls ekki tæknivædda en segist engu að síður klárlega vera með svarta beltið í Facebook. Hún á líka alveg glás af „vinum“ og byrjar og endar daginn oftast á Facebook. En sérfræðingar telja að fleiri „vinir“ auki líkurnar á afbrýðisemi og óanægju með eigið líf. Með fleiri „vinum“ er óhjákvæmilegt að sjá „fullkominn“ heim einhvers þeirra – öll draumafríin, öll afrekin, allar veislurnar og allt gamanið. Þegar fólk upplifir stöðugt að allir aðrir lifi meira spennandi lífi vekur það upp neikvæðar tilfinningar eins og einsemd, vonleysi og reiði.

 

Við skulum alveg vera hreinskilin með það að flest okkar deila frekar góðu stundunum en þeim slæmu á Facebook. Maður sér yfirleitt ekki færslur þar sem fólk talar um hvað lífið sé erfitt, hvað það sé leiðinlegt í vinnunni eða hversu erfið og óþekk börnin séu. Facebook heimurinn er svolítið sérstakur, það verður nú bara að segjast.

 

Það er samt spurning hvort við hefðum nokkurn áhuga á Facebook ef allir sýndu þar sínar verstu hliðar, gráan hversdagsleikann og erfiðar aðstæður. Þetta tól er nefnilega afþreying og bregður oft upp glansmynd af lífinu. En fyrir suma getur þetta verið streituvaldandi, brotið niður sjálfstraust og valdið óanægju. Facebook er samt bara einhvers konar annar heimur þar sem allir virðast lifa fullkomnu lífi – nema kannski maður sjálfur!